 |
||||
|
สอง-สามปีมาแล้ว พ่อแม่คู่หนึ่งได้เขียนจดหมายเปิดผนึกถึงบรรดาผู้ปกครอง และนักเรียนในระดับมัธยมปลายในเมืองแห่งหนึ่ง
เราได้มีพิธีปลงศพลูกชายเมื่อวันพฤหัสฯ เขาเข้านอนวันอังคารและใช้ปืนจ่อขมับฆ่าตัวตาย ไมค์เป็นคนฉลาด หล่อ ขี้อาย และเป็นคนดีที่โรงเรียน มีเพื่อนๆ โทรศัพท์หาเขา มาเยี่ยมเขาที่บ้านบ่อยๆ รายงานของตำรวจแสดงผลว่าเขาไม่ติดยาเสพติด ไมค์มีเพื่อนมาก อย่างไรก็ดี แต่ละคนก็มีความคิดของตนเอง คืนวันอาทิตย์ไมค์ดื่มเหล้าจนเมา เราจึงตักเตือนยาว และเป็นครั้งแรกที่เราตระหนักว่าที่เราคิดเกี่ยวกับชีวิตของไมค์มิได้เป็นเช่นนั้น เขามีความทุกข์มาก เขารู้สึกว่าเพื่อนๆ ไม่แคร์เขา ทั้งๆ ที่เรารู้ว่าเพื่อนๆ ดีต่อเขา เราเชื่อว่าพวกเธอทุกคนสามารถช่วยพระเจ้าทำให้โลกนี้ เป็นสถานที่มีความสุขน่าอยู่กว่า เยาวชนอายุระหว่าง 20-35 บางแห่งก็เริ่มรู้สึกไม่มั่นคงพอที่จะบอกเพื่อนว่า ฉันรักเธอ หรือ ฉันดีใจที่เธอเป็นเพื่อน ขอให้เธอกล้า เพราะวัยของเธอไม่กล้าพูด แต่กรุณาบอกเพื่อนๆ ของเธอว่า เขาเป็นเพื่อนและเธอสนใจเขา สำคัญมากเพราะคนหนึ่งอาจรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ทั้งๆ ที่แวดล้อมด้วยผู้คนมากมาย บางคนในโรงเรียนไม่มีเพื่อนสักคน ไม่เคยมีเสียงโทรศัพท์ และไม่มีเพื่อนมาหา โปรดเป็นเพื่อนกับเขา เขาโดดเดียวจริงๆ หากไมค์ได้รู้สึกหมดหวังเมื่อเขามีเพื่อน ลองคิดดูอีกหลายคนต้องรู้สึกเศร้าและโดดเดี่ยวแค่ไหน พระเจ้าทรงให้เราแต่ละคนเกิดมาในโลก เพื่อทำดีและนำความยินดี โปรดช่วยทำให้การจากไปของไมค์ นำความรักและความยินดีมาสู่สังคมด้วยวิธีที่จับต้องได้ การเติบโตเป็นงานหนักและเธอแต่ละคนต้องออกแรง พ่อแม่และครอบครัวคอยให้กำลังใจ แต่เพื่อนก็สำคัญมากๆ
ชายขอทานตาบอดพยายามไปหาพระเยซูเจ้า แต่แทนที่บุคคลรอบข้างจะช่วยกลับตรงข้าม โอรสของกษัตริย์ดาวิดเจ้าข้า โปรดเมตตาข้าพเจ้าเถิด หลายคนดุเขาให้เงียบ พระเยซูเจ้าทรงได้ยินเสียงประชาชนดุชายขอทานตาบอด พระองค์ตรัสให้ไปเรียกเขา ประชาชนจึงเปลี่ยนท่าที กลับพาคนตาบอดมาหาพระองค์ ให้เราถามตนเองว่า ยังมีคนตาบอดขอทานมากไหมในสังคมปัจจุบัน |
||||
|
พระสังฆราช วีระ อาภรณ์รัตน์ แปล |
||||
 |
||||